Doe-het-zelf-rituelen deel 1 : een dag van intense liefdevolle aandacht voor wat er in je leeft

Nu we allemaal thuis  op onszelf aangewezen zijn heb je misschien behoefte aan een manier om toch diep geinteresseerd in kontakt te kunnen zijn met iemand.

Wat als je diegene zelf kunt zijn…wil je eens een heel speciale dag met jezelf  beleven?
Ik heb een KOAN dag gehouden als ritueel in mn eentje en kwam daar met zoveel vervulling uit dat ik het idee graag deel..

Met dank aan het Centrum voor Tantra die de 2 persoons KOAN  aanbiedt in haar trainingen.

Mogelijke structuur van een 1 persoons Koan dag. Lees goed door van te voren..

Zet van te voren alles klaar wat je nodig hebt:
Een meditatiekussentje en  een stoel er tegenover waar een spiegel op staat .
Verder kun je 3 of 4 afbeeldingen kiezen, fotoos van geliefde mensen, kinderen of (kracht) dieren, dieren uit het medicijnwiel etc. Of een beeldje of schilderij.
Ik had zelf een schilderij  van een hart.  In een  volgende ronde kun je de afbeelding tegenover je zetten in plaats van de spiegel. “Doe-het-zelf-rituelen deel 1 : een dag van intense liefdevolle aandacht voor wat er in je leeft” verder lezen

Free solo

The National Geographic documentary Free Solo is about a man, Alex  Honnold who wants to climb the hardest imaginable rock.
The parallels  with the spiritual path as it appears to us sometimes, struck me..
Apart from playfulness and pleasure the path can be experienced as very tough.
Alex considers himself a warrior as a climber.
For years he has been looking at the cliff El Captano… too difficult, frightening, scary

In a 9-years process, he grows to a untamable desire to climb the wall in the free solo style., without safety acquipments.
Everything will depend on his own physical and mental strength.

Maybe we recognize the metaphor.
Including the wish to enter into the challenge that lies in entering into ones deepest fears.
Alex tells how he deals with fear and pain. He acknowledges its existance.
During the climbing you can hear him express himself  verbally” I don’t want this “
Doing so he finds his own way to climb on and on.

He explains that he’s going to “ a place  next to the fear “.
He does not identify with it .
Spiritually translated you can say that he enters into consciousness.
I have the fear, I am not that fear. As a mountainlover I know how wonderful it is when you walk over an extremely narrow ridge of a mountain with steep sharp slopes on both sides, feel the fear and suddenly know: I can bebigger than myself, then my fear.
A beautiful energetical expansion than happens.
One can walk on the ridge freely and without any slip of the feet.
Confident of one’s own energetic body instead of cramping into the fear to make a mistake and fall.

You become the holding space that supports the smaller you, the fearful one.
Alex disciplines himself to train a lot.
He wants to have every muscle and every finger at his disposal.
How often do we neglect the art of discipline to mobilize all our parts to move into unity.

With him it is clear that his life depends on it.
This dance with Death enables him to be fully present in the here and now.
It is possible to learn to experience fear as an invitation to enter into awareness….

Trusting on the ability to be deeply interested in all of our experiences, that’s life at its fullest..

You have to train.
Alex memorizes every difficult passage, every step, each placement of the fingers, the feet.

That gives him his success after many previous exercises at el Capo and other places.
He calls on the support of fellow experts.
We need to have focus, make clear choices and stay in contact with our true desire,  to feel it.
If the desire is not felt, it will never be fulfilled.

For me this film is an inspiration on my path and you may be recognizing that.
Comments are very welcome!




De film Free solo gaat over een man die de moeilijkst denkbare rots gaat beklimmen.
Mij vielen de parallellen op met het leven als spiritueel georiënteerd mens.
Hieronder ga ik in op de metafoor van deze film als spiritueel pad.

De klimmer Alex ziet zichzelf als een Warrior, een krijger.
Jarenlang kijkt hij naar de rotswand El Capitano als te moeilijk, beangstigend, eng.
In een proces van 9 jaren groeit hij toe naar een ontembaar verlangen om de wand solo te beklimmen zonder gezekerd te zijn.
Hij zal het helemaal moeten hebben van zijn eigen fysieke en mentale kracht.
Hij zoekt de dans met de dood op om helemaal in het nu te kunnen zijn.

Als spiritueel krijger herken ik deze metafoor. Inclusief het willen aangaan van de uitdaging die ligt in het aangaan van de diepste angst die er in mij leeft.
Alex vertelt hoe hij met angst en pijn omgaat: hij erkent die.
Soms hoor je hem er tijdens het klimmen verbale expressie aan geven.” Ik wil dit niet “
Hij verdringt dat niet.
En zo vindt hij een weg om verder te kunnen klimmen.
Hij legt uit dat hij naar een plek gaat “naast de angst”. Hij blijft er dus niet er middenin.
Spiritueel vertaald kun je zeggen dat hij Bewustzijn binnengaat.
Ik Heb de angst, ik Ben die niet.
Als bergsporter weet ik hoe wonderlijk het is als je op een extreem smalle graat loopt over de kam van een berg met steile scherpe leistenen hellingen aan weerszijden ….
Het gevaar voelt en dan de ingeving krijgt: ik ben groter dan mezelf, dan mijn angst. Dan dij je energetisch uit.
Dan loop je vrij en zonder enige misstap over de graat.
In het vertrouwen op de energie van wie je bent. En niet in de verkramping van de angst om een misstap te maken.
Zo word je zelf tot de vrije ruimte die het angstige ego omhult.

Wat Alex ook doet is: trainen, trainen, trainen. Elke spier, elk vingerkootje wil hij ter beschikking hebben. Hoe vaak verwaarlozen wij het aspect van discipline in onszelf en halen we niet uit onszelf wat erin zit.
Alle delen mobiliseren om tot eenheid in beweging te komen.
Bij hem is het duidelijk dat zijn leven ervan af hangt.
Bij ons spiritueel krijger schap hangt ons leven er ook van af. Het vermogen hebben om diep geïnteresseerd te zijn in al onze ervaringen, dat is ten volle leven.
Dat hangt af van de mate waarin we aanwezig kunnen blijven in contact met die delen.
Dat moet je trainen.
Van nature wijzen we moeilijke emoties af. We ervaren geen interesse maar angst…
Angst leren ervaren als uitnodiging om naar Aanwezigheid te komen.

Memoriseren van elke moeilijke passage, elk stapje, elke plaatsing van de vingers, de voeten.
Dat levert hem zijn succes op na vele eerdere (-gezekerde- )oefeningen op die rotswand.
Steun van deskundigen.
Focussen, heldere keuzes maken.
De autonomie voelen in je belang om het verlangen te voelen. Niet voelen betekent: niet doen.
Deze film is een inspiratie op mijn pad en wellicht herken je dat. Reacties zijn van harte welkom!


Het belangrijkste ritueel

 

Het belangrijkste ritueel in ons leven zou wel eens kunnen zijn :
Met  volledige aandacht  expressie geven aan wie we zijn en aan wat in ons leeft.
Als we ons contactvol en authentiek kunnen uitdrukken ten overstaan van de ander of de ander ervaren we vervulling.
Een gevoel in een vorm, een geluid, een beweging, een beeld laten verschijnen: dat is  uitdrukking geven aan onze levensenergie die met verlangen, pijn, rouw, onmacht, plezier  of dankbaarheid in contact is.

Het maken van een despacho is zo’n uitdrukkingsvorm :een ritueel waarin uitdrukking wordt gegeven aan de wederzijdsheid van de liefde tussen Pachamama, Pachatata en onszelf als individu of als groep.
We geven dan vorm aan het besef dat we diep geliefd zijn door de natuur, de aarde en de tijdruimte die zij in ons leven vertegenwoordigt.
We zien onszelf en de omringende ruimte als levende energie die rijk en vòl is aan mogelijkheden tot contact.

De paqo’s  die ik in Peru heb ontmoet, leerden ons om onze adem te blazen in onze quinto’s en bloemenoffers. Beziel dat wat je doet door er letterlijk en figuurlijk met je adem in aanwezig te zijn. De adem die je geeft, ontvang je ook weer terug , dat is Ayni, de wetmatigheid van energie.

 

De innerlijke rechter

Herken je dat,  dat je gedachten je zo de strot uitkomen, je zoveel akeligheid doen ervaren dat je niet weet waar je het zoeken moet?
We  hebben allemaal een innerlijke rechter die ons soms  tot het uiterste drijft.

Hoe ga je daar mee om?
Een eenvoudige methode is om de zelfafwijzing op te sporen en het gewoon als gedrag te benoemen. Mijn uitgangspunt is, dat achter elk gedrag,  hoe verwrongen of saboterend ook,  liefde voor jezelf schuilgaat.

Het kerntransformatie proces oftewel de kernfusie is een simpele techniek die je zelf thuis kunt toepassen om naar een diep vredige zijnstoestand te komen vanuit dat gedrag  van die rechter in je.
Als we dit proces doen, leren we de identificatie met onze gedachtes loslaten en via kleine stapjes terechtkomen  in het ervaren van innerlijke vrede.
Je leert deze techniek in twee coachings sessies, ervaart meteen de diepgaande vrede en je hebt er je leven lang plezier van. Voel je welkom om het eens uit te proberen !

Nijlpaard

Het gaat over een Nijlpaard, Hippopothamus; paard van de rivier.
In ons hoofd bevindt zich veel water, weliswaar geen rivier maar toch..
Niet in elke rivier bevinden zich Nijlpaarden.
Niet alle Nijlpaarden leven in rivieren.

In mijn hoofd leeft een Nijlpaard dat daar nooit weg zal gaan.
Hij heeft  zich dit territorium toe ge-eigend toen ik heel klein was en zich tot nobele taak gesteld me te beschermen tegen pijn, verdriet en onmacht.

Hij ziet mijn levenslust en argeloosheid als iets waar duidelijke grenzen aan gesteld moeten worden..
Anders kan mij iets overkomen dat pijn doet.
Hij is als een extreem betrokken vader.

Het gaat Nijlpaard er niet om wie ik NU ben of in welk Nu ik ben.
Hij heeft de taak op zich genomen  om dat peutertje dat ik was te beschermen, en die taak zal hij altijd willen uitvoeren. Uit liefde voor mij en voor het leven..

Nijlpaarden zijn heel erg territoriaal. Ze zetten hun geurvlag uit op hun karakteristieke manier. Alles zit onder de schijt dan.
Ik ben zelf  geen Nijlpaard en wil ook niet meer opgevoed of aan banden gelegd worden  door  deze denkbeeldige bewoner van mijn hoofd met z’n Nijlpaard manieren.

Daarom is het belangrijk dat ik scheiding maak tussen wat hij wil en wat ik wil.
Ik moet hem Updaten en synchroniseren met de werkelijkheid van NU.
Ik moet Nijlpaard heel duidelijk laten voelen dat ik nu zelf mijn eigen ervaringen aankan en mezelf draag, ook  in pijn en onmacht. Dat ik geen peutertje meer ben. En dat zelf ook gaan geloven in al mn onder-delen.

Als het duidelijk wordt dat ik vertrouwen heb in mijn eigen draagkracht, win ik  mijn eigen territorium terug en kan ik bij mn echte gevoel aanwezig blijven.
Tenslotte is het mijn NU; mijn hoofd.
In mijn hoofd mag best  een  Nijlpaard  rondzwemmen .
Maar niet alles onderschijten.

reacties